Kwa jina la Baba, la Mwana, na roho takatifu, amina.
De 34 kleine jongens en meisjes beginnen aan een nieuwe dag in de Mount Karmel School.
Vol enthousiasme zijn ze al van ver aan komen lopen in kleine groepjes, zonder begeleiding van ouders. Maar ze passen goed op voor de gevaarlijk hardrijdende brommers.
Een rugzak om met niets erin. Zuiver een statussymbool wat aangeeft dat ze schoolgaand zijn. En dan ben je iemand.
In de volksmond gaan ze naar “de school van de blanke” en die staat hoog aangeschreven hier en is erg populair. Inmiddels zitten ze vijf maanden op school en het is verbluffend wat ze al geleerd hebben.
In het ochtendrondje introduceren ze zichzelf, zingend, om de beurt.
Wàt een verschil met de totale verlegenheid die er in het begin was. Niets durven zeggen en niet durven aankijken.
In januari hadden we uiteindelijk 20 kinderen uitgefilterd die 4 en 5 waren. Inmiddels zijn er dus 34 en het aantal groeit gestaag. Met twee juffen.
Nu gaan we de groep splitsen en wel in 4- en 5-jarigen. De 4-jarigen zitten nu al serieus letters en cijfers te leren. Dat is wel een beetje te hoog gegrepen. Laten we eerst maar eens met de beginselen van de plak-, knip- en vouwkunst beginnen.
Hoewel daar nog een kleine uitdaging ligt: de juffen moeten het nog leren. Iedereen is welkom om hierin te assisteren! Vrijwilligers worden met open armen ontvangen.
Vanmorgen is de kleermaker geweest. Voor €2,50 krijgen ze allemaal een schooluniform, op maat gemaakt. De meisjes een leuk blauw jurkje met een wit kraagje, de jongens een blauwe broek. De stof had ik al gekocht. Ze zijn het hier gewend, iedere scholier draagt een uniform.
En ná schooltijd zijn het de lagere schoolkinderen die gebruik maken van de klas en komen spelen. De poppehoek en shopcorner zijn favoriet. Zelfs jongens zie ik poppen op de rug binden. Leve de emancipatie. Jong geleerd is oud gedaan.
Ze zijn allemaal zo blij dat ze mogen spelen, het is zo leuk om te zien.
Bovendien is het regentijd nu hier, eigenlijk net zoals het in Nederland kan zijn. (Daarom vinden onze nederlandse missionarissen het hier ook zo fijn vertoeven).
Deze week hebben we een paar verjaardagen gevierd. Een onbekend verschijnsel hier. Heel onwennig. Compleet met feestmuts, kaarsjes, koekjes, slingers en gezang.
Jammer dat jullie er niet even bij konden zijn. Het was echt lachen, de betreffende kinderen wisten dus echt niet dat ze jarig waren. Hoe anders dan bij ons!
Het leven is weer fijn hier. Ben nu voor twee weken op vakantie. Maar ga iedere ochtend naar de dispensary, ziekenpost om patiënten in te schrijven en visite te lopen. Geregeld liggen er patiënten aan de vorig jaar meegesjouwde zuurstofmachine. Na een paar uurtjes knappen ze er echt van op
De nursies zijn mijn vriendinnen en we hebben het heel gezellig.
Er is altijd wel reuring met de patiënten. Van heinde en ver komen ze aangelopen of worden aangedragen met bed en al. En nogal eens komen ze met de brommertaxi, waar ze dan recht voor de deur halfdood afvallen. Die dragen we meteen de afdeling op.
En als altojd sterven er ook mensen in een ziekenhuis. Deze week iemand van 40 jaar aan aids. En die dag werden er ook weer twee geboren. That’s life.
Het blijft steeds moelijk om the circle of poverty hier te doorbreken. In het weekend gaan er veel vrouwen met een truck vol bananen naar de grote stad om te verkopen. Ze blijven het hele weekend weg. Ondertussen zitten de kinderen alleen thuis. Vader zit vaak in het café. Op maandag komt de moeder doodmoe terug met hooguit een paar tientjes winst.
Maar hopen dat onze kleuters een beter leven gaan krijgen. Daar gaan we alles aan proberen te doen, zelf komen ze niet uit de cirkel. Mijns inziens is goed onderwijs hierin het allerbelangrijkste wat je kunt doen. Assertiever, creatiever, combinaties leren maken, vooruit leren denken, goed kunnen lezen en schrijven, heel veel skills die goed aan te leren zijn.
Op verzoek geef ik nog eens mijn rekeningnummer, donaties zijn van harte welkom. Voor E50,- kan de klas een maand draaien. Daar maak je 34 kinderen heel gelukkig mee!
RABO NL82 RABO 0151 2940 38
En ik kan natuurlijk ook tikkies weggeven..
Leuk om te weten voor de werkgroep ETZ Buitengewone Grenzen: gisteren was ik in Same Hospital. De renovatie van de mannenafdeling is in volle gang en het wordt fantastisch mooi! Er zit een prachtig nieuw dak op , sheets van de beste kwaliteit. Ik zal wat foto’s bijvoegen. Van binnen en buiten gestuct, de vloer is geëgaliseerd. Aan de toiletten wordt hard gewerkt. En als klap op de vuurpijl krijgt ieder bed een stopcontact!
Heb het erg druk met vanalles en nogwat. Heel veel visites afleggen en als ik door het dorp loop word ik overal staande gehouden, het is weer met volle teugen genieten! De prachtige mensen, het mooie landschap, het fijne klimaat. Eergisteren zagen we van hieruit de Kilimanjaro in al zijn glorie! Die is op 150 km afstand!
En gisteren op de weg naar Same botsten we zowat op een kudde overstekende olifanten, met de nieuwe ambulance, gevuld met 10 mensen. This is Africa, to be continued...
N.B. Op 28 mei kom ik weer in Nederland aan. Ik begrijp dat het openbaar vervoer dan staakt en helemaal stil ligt. Met de nodige verkeersinfarkten op de snelwegen. Halleluja! Gelukkig zal de KLM me tot Eindhoven brengen deze keer.
De Mount Karmel School.
