Kerkklokken luiden me wakker om 6 uur met het "Angelus". Dit klokkenspel kennen alleen hoogbejaarden nog bij ons. En altijd moet ik er dan aan denken dat die klokken helemaal uit Asten kwamen in de zestiger jaren al.
Handig als je geen klok hebt in je hut of horloge. Maar aan de zonnestand kun je ook veel aflezen.
We gaan weer aan een nieuwe dag beginnen in de Pare Mountains op dit schitterend stukje aarde.
Het was weer een warm welkom. Eerst ben ik nog een paar dagen in Moshi gebleven om inkopen te doen en vrienden te ontmoeten.
Daarna afgezakt naar Same waar de ambulance me op komt halen. Laat nu nèt toen de ambulance beneden was een kind van 3 jaar in een hele diepe kuil van 8 meter vallen... o.a. zijn kaak flink gebroken. Als noodoplossing is er een auto uit een naburig dorp gekomen om hem helemaal naar Moshi te brengen. Zo'n 5u als je onderweg geen olifanten tegenkomt, wat steeds vaker gebeurd.
Een dag later valt onze nachtzuster Leah in een sleuf waar ze aan de waterleiding aan het werk zijn. Ze dacht erover heen te springen, maar belandde er middenin en viel hard op een betonnen vloer
Gevolg: een gecompliceerde bovenarm fraktuur! Nu was de ambulance er gelukkig wel en is de hele dag onderweg geweest om haar naar Moshi te brengen.
Helaas zijn er nog maar twee verpleegkundigen over nu, de hoofdzuster is ook al langdurig ziek namelijk, dus één voor overdag en één 's nachts.
Dus mijn hulp komt goed van pas en zoals dat in Afrika gaat komt er uit onverwachte hoeken nog meer hulp. Hard nodig, we hebben overbedden in het ziekenhuisje en per dag komen er wel 50-60 patiënten om ook nog gezien te worden. En maar één dokter...
Supertrots ben ik op het schooltje! Zonder bijsturing draait het fantastisch. De trots van het dorp ook.
Onze oudste kinderen debateren tegenwoordig!
Als mini-professionals met voorzitter, secretaris en time-keeper. Voor's en tegen's benoemen en goed naar elkaar luisteren.
Trots vertelt Class 2 dat ze nu met pen mogen schrijven. En de kleuterjuf krijgt begeleiding in Montessori onderwijs.
Ik ben iedere dag even in alle klassen te vinden om voor te lezen, een praatje te maken of spontaan een lesje te geven. Maar de kleuters blijven favoriet.
Minstens één aktiviteit per dag daar.
Maar vandaag even niet. Geveld door koorts, waarschijnlijk een virus van een patiënt. Dus lig ik in m'n hemelbed. Even zelf patiënt. De housekeeping zorgt heel lief voor me.
Er wordt volop gebouwd aan Class 4, de steigers staan binnen voor het plafond. De timmerman maakt overuren voor de ramen. En de schoolkeuken is al provisorisch operationeel. De kinderen komen nu naar de pap en het eten toe in plaats van dat het op de hoofden nar de klassen gedragen wordt.
We zouden het gewoon niet beter kunnen wensen. Maar we bidden er ondertussen wel veel voor, de grote kerk zit nog steeds helemaal vol op zondag, wat toch weer iedere keer een belevenis is.
En ik woon nu samen met twee jonge priesters, die veel werkzaamheden hebben. Zij zijn hier psycholoog, sociaal werker, chauffeur, leraar, bouwer en ga zo maar door.
De pastorie is een zoete inval van logée's, mee-eters, minder bedeelden, scholieren en dan hebben we nog de huishouding.
's Avonds om 18 uur is het gedaan met alle aktiviteiten. Dan wordt het aardedonker, onder een flonkerende sterrenhemel.
Weer klinkt het Angelus, het klokkenspel en danken we die daarboven in de hemel voor alweer een prachtige dag!
Amen.
Warme groetjes uit de Bananenrepubliek,
Margot.
