Prachtige gezangen komen uit de grote kerk in Kighare. Een kleurig gekleed koor, haren netjes, gehakte schoenen, staat al mee te bewegen op de muziek.
De kerk stroomt vol met honderden kerkgangers van jong tot oud, allemaal in zondagse kleren.
Dan komt mijnheer pastoor binnen, omgeven door wierrook en zeven misdienaars. Ondertussen de mensen zegenend met wijwater.
Dan gaat het 2,5u durend spectakel beginnen.
Vroeger was ook bij ons de zondag een rustdag, niet een dag als alle anderen.
Op het gemak ontbijten, dan naar de kerk, beetje rondkijken wie er zijn en wat ze aanhebben. Gebeden meeprevelen en wat liedjes meezingen.
Daarna koffiedrinken met de familie bij voor je idee stokoude opa's en oma's die waarschijnlijk pas in hun zeventiger jaren geweest moeten zijn.
's Middags werd er een beetje rondgetoerd in de auto. Zonder bestemming, ja dat deden we vroeger. Gewoon een rondje met de auto als je nu met de fiets zou doen. Ontdekken wat er verderop te zien is.
Kinderen bij elkaar op schoot, veiligheidsriemen kenden we niet.
Als echte "zondagsrijders" toerden we rond.
We bewogen een beetje mee met de jaargetijden. In de zomer gingen we heel vaak na school naar het zwembad. Iedereen had wel een abonnement.
Het water was niet verwarmd, maar dat deerde niet.
In de winter werd er geschaatst, er was zelfs al een kunstijsbaan in Tilburg.
Tussen de middag werd er warm gegeten. De school had pauze van 11.45u -13.30u. en de moeders waren toch thuis. Zelfs mijn vader kwam ook vanuit zijn werk.
Er werd heel veel op straat gespeeld. Er was een SPAR- winkeltje om de hoek, de melkboer en groenteman kwamen langs en uiteraard was er een weekmarkt, dé ontmoetingsplek bij uitstek.
Ja, die goeie ouwe tijd! Hier en nu is het nog altijd vroeger. En het ziet er niet naar uit dat het nog ooit anders gaat worden.
Maar eigenlijk is het wel goed zo.
We hielden van feesten. Wat gevierd kon worden werd gevierd. Verjaardagen, huwelijken, Carnaval, Heiligendagen en zelfs na begrafenissen was het 'koffietafel'.
En dat is nu net wat ze hier nog steeds doen, iedere gelegenheud aanpakken om een feestje te bouwen. Zelfs bij een begrafenis loopt het hele dorp uit. Iedereen neemt vrij, want ze zijn natuurlijk allemaal familie.
Er wordt een koe geslacht en iedereen eet mee.
Gisteren was het 'Nyerere Dag', de eerste president wordt nog altijd geeerd. We zijn een dagje uit geweest naar een stadje met de auto en hebben er weer een feestje van gemaakt met een bezoek aan Pauli, lunch in een restaurant en veel gezelligheid.
Altijd met z'n allen. Diewertje is nu hier en vindt alles een belevenis.
Vandaag een feestje in een naburig dorp. Heel toevallig zijn daar ook Nederlanders van de Stichting Yourrightfoundation die een lokale school gerenoveerd hebben.
400 pannekoeken hadden ze gebakken vanmorgen en ze vierden dat de school nu klaar was. Met prachtige muurschilderingen, nieuwe toiletjes en een heel nieuw dak.
Heel genereus hebben ze ons de overgebleven materialen geschonken, inclusief een grote zak gehaakte poppetjes, gemaakt door de hoogbejaarde mevr Andriessen. Asante sana Yourrightfoundation!!
Tussen de feestjes werken we natuurlijk iedere dag in de Dispensary waar we vreugde en verdriet delen met de locals.
En we geven lessen op school.
Iedere dag zijn er uitdagingen, dan geen water, dan geen stroom, dan geen internet.
Om het eten op te leuken en te meervoudigen is ook iedere dag een uitdaging. Dus 's avonds een gevulde soep, want alleen rijst in tomatensaus en een brokje vlees houd je wakker in de nacht.
En vanavond houden we een kleine Full Moon Party! Hij staat dichtbij hier op de top van de berg, je kunt hem bijna aanraken. En dan omringt door duizenden sterren.
We mogen wensen doen, maar eigenlijk hebben we niets te wensen, het leven is prachtig zo.
Laat de tijd maar lekker stilstaan hier. De zondag de zondag blijven en er iedere dag een feestje van maken!
Mungu akubariki!
Diewertje en Margot.
